Kultura i Rozrywka
Wróć„Syberiada polska”. Ekipa filmowa na premierze w Białymstoku
2013-02-20 00:00:00
M.in. reżyser Janusz Zaorski i aktor Adam Woronowicz byli na białostockiej premierze „Syberiady polskiej”. Film, który wejdzie na ekrany polskich kin w piątek (22.02), może być doskonałą reklamą przygotowywanego w naszym mieście Muzeum Pamięci Sybiru.
ESD
„Syberiada polska” to pierwszy nakręcony z tak dużym rozmachem film opowiadający o drugowojennych wywózkach na Sybir. Dzień po jego prapremierze w Warszawie, na pokaz przygotowany z myślą o środowisku sybirackim, przyjechali do Białegostoku reżyser Janusz Zaorski, producent Mirosław Słowiński, autor zdjęć Andrzej Wolf, pochodzący z Białegostoku odtwórca głównej roli Adam Woronowicz i aktorzy ukraińscy.
Produkcja
Syberiada polska powstała na podstawie książki Zbigniewa Domino pod tym samym tytułem. Od 2005 r., gdy Słowiński wykupił prawa do jej adaptacji, trwały prace nad filmową epopeją.
- Czy było trudno? Tak, ale czym to było w porównaniu z tym, co przeżywali nasi bohaterowie – mówił o realizacji producent.
Twórcy podkreślali w swoich wypowiedziach znakomitą współpracę z aktorami ukraińskimi. Chwalili się również zdjęciami. Syberiada to jedyny europejski film fabularny opowiadający o Syberii i rzeczywiście tam kręcony. Zdjęcia powstawały w Krasnojarsku i na syberyjskich wsiach.
Przesłanie
W Syberiadzie polskiej jednak to nie obrazy są najważniejsze, a treść. Po milczącym okresie PRL-u w końcu można mówić w Polsce o wywózkach.
- Dobrze, by ten film wywołał jakąś dyskusję i przypomniał, jak wówczas pogwałcono wszystkie prawa ludzkie - ma nadzieję reżyser.
Zaorski podkreślał też, że nie chciałby, aby skupiano się na szczegółach, tak jak przy Kanale Wajdy, gdy kłócono się czy kraty były poziome, czy pionowe, a na wymowie produkcji. Tłumaczył, że chciał pokazać Jak nie dać się zbydlęcić w tym bydlęcym otoczeniu.
- To film ku pamięci, byśmy pamiętali, że takie tragiczne wydarzenia miały miejsce - mówił Adam Woronowicz. Dodawał też, że takie tematy są coraz rzadsze w naszym kinie, które coraz częściej opowiada banalne historie.
Muzeum
- Wiele osób może czuć się zaskoczonymi po obejrzeniu tego filmu - oceniał obecny na premierze prezydent Białegostoku, Tadeusz Truskolaski. - Nie pokazuje martyrologii, ale ciepłą, dobrą stronę Rosjan.
Jednak to, co zdaniem Truskolaskiego w tym filmie najważniejsze, to swego rodzaju pomoc w szerzeniu idei tworzenia Muzeum Pamięci Sybiru w Białymstoku.
- Dla nas to promocja, ten film w tę promocję doskonale się wpisuje - mówił.
Dzięki umowie z producentem oraz dystrybutorem Kino Świat, Muzeum Pamięci Sybiru dostanie 1% z wpływów za bilety oraz elementy scenografii filmowej, która wzbogaci wystrój przygotowywanych ekspozycji.
Film
„Syberiada Polska” to historia mieszkańców Czerwonego Jaru zesłanych w 1940 r. Na Syberii muszą walczyć z chorobami, z zimnem, wykonywać katorżnicze prace. W nieprzyjaznych warunkach jest jednak miejsce na miłość – młodzieńczą, rodzicielską, do ojczyzny.
Jan Dolina (Woronowicz), na którego uwziął się komendant NKWD, idzie przez śniegi po lekarstwa dla umierającej na tyfus żony. Jego syn, Staszek, kocha się w Żydówce Cyni, a gdy tę zesłano do łagrów, flirtuje z rosyjską sanitariuszką Lubką. Ich znajoma, Irena (bardzo dobra rola Soni Bohosiewicz), nawiązuje romans z sowieckim strażnikiem, by mieć lżejszą pracę i więcej żywności dla swoich dzieci.
Film, choć ma kilka niedociągnięć (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności w fabule, część postaci zbyt przerysowana), powinien być seansem obowiązkowym nie tylko dla interesujących się historią XX w. Powinni obejrzeć go szczególnie białostoczanie, Podlasianie, tak licznie doświadczeni wywózkami.
Produkcja
Syberiada polska powstała na podstawie książki Zbigniewa Domino pod tym samym tytułem. Od 2005 r., gdy Słowiński wykupił prawa do jej adaptacji, trwały prace nad filmową epopeją.
- Czy było trudno? Tak, ale czym to było w porównaniu z tym, co przeżywali nasi bohaterowie – mówił o realizacji producent.
Twórcy podkreślali w swoich wypowiedziach znakomitą współpracę z aktorami ukraińskimi. Chwalili się również zdjęciami. Syberiada to jedyny europejski film fabularny opowiadający o Syberii i rzeczywiście tam kręcony. Zdjęcia powstawały w Krasnojarsku i na syberyjskich wsiach.
Przesłanie
W Syberiadzie polskiej jednak to nie obrazy są najważniejsze, a treść. Po milczącym okresie PRL-u w końcu można mówić w Polsce o wywózkach.
- Dobrze, by ten film wywołał jakąś dyskusję i przypomniał, jak wówczas pogwałcono wszystkie prawa ludzkie - ma nadzieję reżyser.
Zaorski podkreślał też, że nie chciałby, aby skupiano się na szczegółach, tak jak przy Kanale Wajdy, gdy kłócono się czy kraty były poziome, czy pionowe, a na wymowie produkcji. Tłumaczył, że chciał pokazać Jak nie dać się zbydlęcić w tym bydlęcym otoczeniu.
- To film ku pamięci, byśmy pamiętali, że takie tragiczne wydarzenia miały miejsce - mówił Adam Woronowicz. Dodawał też, że takie tematy są coraz rzadsze w naszym kinie, które coraz częściej opowiada banalne historie.
Muzeum
- Wiele osób może czuć się zaskoczonymi po obejrzeniu tego filmu - oceniał obecny na premierze prezydent Białegostoku, Tadeusz Truskolaski. - Nie pokazuje martyrologii, ale ciepłą, dobrą stronę Rosjan.
Jednak to, co zdaniem Truskolaskiego w tym filmie najważniejsze, to swego rodzaju pomoc w szerzeniu idei tworzenia Muzeum Pamięci Sybiru w Białymstoku.
- Dla nas to promocja, ten film w tę promocję doskonale się wpisuje - mówił.
Dzięki umowie z producentem oraz dystrybutorem Kino Świat, Muzeum Pamięci Sybiru dostanie 1% z wpływów za bilety oraz elementy scenografii filmowej, która wzbogaci wystrój przygotowywanych ekspozycji.
Film
„Syberiada Polska” to historia mieszkańców Czerwonego Jaru zesłanych w 1940 r. Na Syberii muszą walczyć z chorobami, z zimnem, wykonywać katorżnicze prace. W nieprzyjaznych warunkach jest jednak miejsce na miłość – młodzieńczą, rodzicielską, do ojczyzny.
Jan Dolina (Woronowicz), na którego uwziął się komendant NKWD, idzie przez śniegi po lekarstwa dla umierającej na tyfus żony. Jego syn, Staszek, kocha się w Żydówce Cyni, a gdy tę zesłano do łagrów, flirtuje z rosyjską sanitariuszką Lubką. Ich znajoma, Irena (bardzo dobra rola Soni Bohosiewicz), nawiązuje romans z sowieckim strażnikiem, by mieć lżejszą pracę i więcej żywności dla swoich dzieci.
Film, choć ma kilka niedociągnięć (nieprawdopodobne zbiegi okoliczności w fabule, część postaci zbyt przerysowana), powinien być seansem obowiązkowym nie tylko dla interesujących się historią XX w. Powinni obejrzeć go szczególnie białostoczanie, Podlasianie, tak licznie doświadczeni wywózkami.
Ewelina Sadowska-Dubicka
ewelina.s@bialystokonline.pl
ewelina.s@bialystokonline.pl