Aktualności
WróćCzy wolno zbliżać się do młodych saren?
2019-08-01 10:18:37
W czasie wakacji, podczas spacerów wśród natury, możemy spotkać wiele zwierząt, których domem jest las. Dlaczego zbliżanie się do nich jest niebezpieczne?
pixabay.com
Podczas spaceru po lesie, bardzo często możemy spotkać na swojej drodze, jego mieszkańca. Kontakt z nim jest niebezpieczny nie tylko dla nas. Człowiek nieświadomie może przynieść zagrożenie dla samego zwierzęcia.
Sarny, należą do najmniejszych przedstawicieli jeleniowatych występującym na terenie całej Polski. Mimo że są niewielkie, to swoją gracją i elegancją w ruchach, wyróżniają się na tle innych jeleniowatych. Wielu z nas myśli błędnie, sądząc że sarna i jeleń to ten sam gatunek.
Delikatna, ale zwinna
Dorosły samiec - kozioł, ma około 140cm długości, 75 cm wysokości w najwyższym punkcie tułowia, a jego masa sięga około 25 kilogramów. Natomiast samica - kozica, jest odrobinę mniejsza. Poroże kozła, zwane parostkami ma trzy krótkie odnogi.
Sarna może pochwalić się, długimi, smukłymi nogami, czerwonobrązowej w lecie lub siwobrązowej sierści w zimie. Charakterystyczna jest również biała lub rzadziej żółta plama na pośladkach. Nogi są opatrzone małymi, ostrymi racicami, z palcami bocznymi wysoko osadzonymi, które nie dotykają podłoża.
Latem, sarna potrzebuje około 3 kilogramów pokarmu na dobę. Zimą żywi się pędami i cienką korą drzew. Do picia wystarczy jej tylko woda z roślin i rosa. Sarna ma wyostrzone zmysły i jest bardzo płochliwa. Jej jedyną bronią jest ucieczka. Gdy poczuje zagrożenie, może szczeknąć wydając głos podobny do psów. Zaniepokojona, podrywa się do skoków i natychmiast uchodzi w popłochu. Doskonale pływa, co pozwala jej mylić trop i gubić pościg podczas ucieczki. Mimo szybkości i sprytu, to najdrobniejszy uraz np. kłapnięcie zębami małego, domowego pieska, może być dla niej fatalny w skutkach.
Zachowajmy ostrożność
Teraz kiedy lato mamy w pełni, chętnie spędzamy czas na spacerach w lesie. Gdy już wybierzemy się na taką wędrówkę, warto przestrzegać jednej zasady. Jeżeli spotkamy na swojej drodze sarenkę, nie dotykajmy jej, tylko zostawmy ją w miejscu, w którym była. Ukrywają się w zaroślach lub w kępach wysokiej trawy, gdzie z pewnej odległości są doglądane przez matkę. Sarna zostawia młode celowo, ponieważ są one pozbawione zapachu. Zbliża się do nich tylko na czas karmienia. Jest to strategia obronna gatunku. Znalezione młode sarny, należy zostawić w spokoju. Inaczej przeniesiemy na nie swój zapach, co przyciągnie drapieżników.
Sarny, należą do najmniejszych przedstawicieli jeleniowatych występującym na terenie całej Polski. Mimo że są niewielkie, to swoją gracją i elegancją w ruchach, wyróżniają się na tle innych jeleniowatych. Wielu z nas myśli błędnie, sądząc że sarna i jeleń to ten sam gatunek.
Delikatna, ale zwinna
Dorosły samiec - kozioł, ma około 140cm długości, 75 cm wysokości w najwyższym punkcie tułowia, a jego masa sięga około 25 kilogramów. Natomiast samica - kozica, jest odrobinę mniejsza. Poroże kozła, zwane parostkami ma trzy krótkie odnogi.
Sarna może pochwalić się, długimi, smukłymi nogami, czerwonobrązowej w lecie lub siwobrązowej sierści w zimie. Charakterystyczna jest również biała lub rzadziej żółta plama na pośladkach. Nogi są opatrzone małymi, ostrymi racicami, z palcami bocznymi wysoko osadzonymi, które nie dotykają podłoża.
Latem, sarna potrzebuje około 3 kilogramów pokarmu na dobę. Zimą żywi się pędami i cienką korą drzew. Do picia wystarczy jej tylko woda z roślin i rosa. Sarna ma wyostrzone zmysły i jest bardzo płochliwa. Jej jedyną bronią jest ucieczka. Gdy poczuje zagrożenie, może szczeknąć wydając głos podobny do psów. Zaniepokojona, podrywa się do skoków i natychmiast uchodzi w popłochu. Doskonale pływa, co pozwala jej mylić trop i gubić pościg podczas ucieczki. Mimo szybkości i sprytu, to najdrobniejszy uraz np. kłapnięcie zębami małego, domowego pieska, może być dla niej fatalny w skutkach.
Zachowajmy ostrożność
Teraz kiedy lato mamy w pełni, chętnie spędzamy czas na spacerach w lesie. Gdy już wybierzemy się na taką wędrówkę, warto przestrzegać jednej zasady. Jeżeli spotkamy na swojej drodze sarenkę, nie dotykajmy jej, tylko zostawmy ją w miejscu, w którym była. Ukrywają się w zaroślach lub w kępach wysokiej trawy, gdzie z pewnej odległości są doglądane przez matkę. Sarna zostawia młode celowo, ponieważ są one pozbawione zapachu. Zbliża się do nich tylko na czas karmienia. Jest to strategia obronna gatunku. Znalezione młode sarny, należy zostawić w spokoju. Inaczej przeniesiemy na nie swój zapach, co przyciągnie drapieżników.
Joanna Skarżyńska
24@bialystokonline.pl
24@bialystokonline.pl